Denali Highway

Als er ergens een weg door het paradijs heeft gelopen, dan zou dit de Denali Highway kunnen zijn. In het paradijs hebben geen wegen gelopen. Mensen waren toen onderdeel van de natuur. Waar een weg is aangelegd verdwijnt  de natuur.

Ondanks deze weg door de Sustina River delta heeft de natuur rondom de Denali Highway, een uitstraling, die een gevoel oproept van volmaaktheid. Vooral als je de weg verlaat en cross country gaat.

Tussen Paxon en Cantwell slingert deze 134 mile (200km) lange weg zich door het landschap, waarvan 120 mile gravel road is. Wasborden, kuilen, grove steenslag en stuifzand maken het noodzakelijk met een camper heel rustig te rijden, dus een gemiddelde van 25 km per uur. Je kunt zo optimaal van het natuurschoon genieten en kijken of  je op de toendra of in de delta  het grote wild ziet. Beschouw het als een reis met een postkoets. In de middeleeuwen reed men ongeveer zo door Europa.

Aan deze weg liggen geen steden of dorpen. Zelfs geen gehucht. Slechts enkele roadhouses, waar reizigers zich kunnen verfrissen, op adem komen, overnachten of slechts een maaltijd gebruiken. Geen mobiel telefoonverkeer. Lekker rustig. Bij de roadhouses kun je bellen met een satelliet telefoon. Het is een prijzig minuutje.

Rijd je van Paxon naar Cantwell, dan zie je gedurende de hele reis de Alaska Range aan je rechter zijde. Deze bergketen heeft pieken tot 4200 meter. Gletsjers dalen soms nog af tot in de hoogvlakte. Deze delta’s, de vroegere bodem van immens grote gletsjers, zijn zo’n 30 tot 60 km uitgestrekt, soms licht bergachtig, dan weer vlak, soms ook breed en dan gevuld met een slingerende rivier. Bergmeertjes en meren hebben door de eeuwen de gletsjer kuilen gevuld. Helder water met veel lichtgroen omzoomd, en donker wilg op de achtergrond, geeft aan sommige plekken een intense intimiteit. Zo vertoont de natuur zich weinig. Regelmatig voert de weg  je over de zijmorenen van de gletsjer. Het moet een immens gletsjer gebied zijn geweest.

Aan de zuidkant, de linkerkant, kun je, met goed weer, op een afstand van zo’n 80 airmiles verwijderd, de  Wrangler pieken zien.  De Mount Sanford, met 4600 meter hoogte, is de voornaamste bergtop. Daarna volgt een keten van middelgebergte tot 2000 meter en vervolgens de Talkeetna Mountains met bergpieken tot 3000 meter.

Vroeg in het voorjaar is het landschap bruin-wit. Bruin van de willows en de verdorde grasweiden en wit van de nog vele sneeuwresten of -vlakten. Begin juni ontstaat de blakend lichtgroene tint, die het hele landschap een jonge, levendige en onverdorven uitstraling geeft.

Vanaf eind mei wordt het ’s nachts niet meer donker en rond 21 juni gaat de zon niet onder. Je ziet deze dan enkele uren achter bergtoppen langs schuiven en dat levert spectaculaire beelden op.

Vanaf Paxon gaat het direct bergopwaarts tot een hoogte van 1500 meter. De Alaska range laat zich prominent zien en zal je veelal begeleiden. Doordat de weg over de hoogvlakte blijft lopen blijven er regelmatig sneeuwvlakken in beeld. Het landschap ziet er dan ondanks het zomerseizoen toch winters uit.

In dit uitgestrekte gebied kun je het volledige wildlife bestand van Alaska tegenkomen. In augustus  is de opening van het jachtseizoen.  Honderden Alaskanen trekken er dan op uit om hun buit binnen te halen. Ondanks dat er een strenge regulering is, zou dat in zo’n gebied verboden moeten worden. Beren en wolven zijn door de jacht grotendeels uit de vlaktes verdwenen. De moose, de caribou, een diversiteit aan watervogels, alswel de porcupine zijn volop aanwezig en geven het landschap een nog  meer aansprekend beeld.

Geniet af en toe even in een Roadhouse van de sfeer. Maak een praatje met de reizigers langs deze route, maar voor alles:  geniet.

Onze belevenissen op deze reis hebben we vastgelegd met foto indrukken. Kijk gerust en hopelijk geniet je met ons mee.

Rika en Harry Houthuijsen.