Wij gingen naar het noorden om iets te zien van de “migration” van de Caribou’s en inderdaad hebben wij veel Caribou’s gezien. Niet die immense kuddes maar wel een karavaan van trekkende dieren. Wij kregen er nog een bijzondere ontmoeting bij. Enkele groepen “Musk Oxen”.Twee dieren waarvan wij nog steeds sterk van onder de indruk zijn. Beide met een bijzonder gedrag en beide hebben ook iets meewarig iets noodlottigs. De caribou is een hertensoort, die in Alaska in grote kuddes voorkomen. Het is ook echt een kudde dier. Zij kunnen tegen extreme koude kunnen zware winters overleven en weten de grootste sneeuwvlaktes moeiteloos te doorkruisen.
Dat alles kunnen zij, maar zij kunnen zichzelf niet of nauwelijks verdedigen. Dat weten zij ook. Hun ogen bollen uit hun hoofd alsof de angst eruit spat. Zij vragen je bij voorbaat al om vergeving en ondergaan de bedreiging van dier en mens als een opgelegd noodlot. Net als de Gnoe’s in Afrika migreren zij elk jaar twee keer. In het voorjaar trekken zij van de beschutte zuidflanken van de bergen naar de Artic Slopes om daar te genieten van het voedzame, verse toendra mos en gras. Daar worden ook de kalven geboren. In de herfst trekken zij zich massaal terug van die vlaktes naar de beschutting van de bergen. Zij weten altijd voedsel te vinden en zijn onvermoeibaar, rusteloos, zwervend in een bepaalde richting. Ondanks de barre omstandigheden kunnen zij zich in die koude handhaven en zien zij in sommige delen van Alaska kans om hun kudde sterk uit te breiden. De Central Artic Herd die langs de Dalton Highway migreert is in 10 jaar tijd van 30.000 dieren naar 65.000 dieren gegroeid.
Wolven, beren en vooral de mens zijn erop uit om de Caribou te doden en zich te goed te doen aan alles wat de caribou ze biedt. De “Natives” jaagden in het verleden om in dit barre noorden Caribou te gebruiken voor hun volledige levens onderhoud. De nieuwe mens jaagt om te jagen en dit jaar zelfs zo erg dat één jager op één dag wel vijf Caribou’s mag schieten. Als elke Alaskaan dat zou doen zou er binnen een maand geen Caribou meer over zijn.
De dieren schijnen dat te weten en nederig lopen zij in groepen rond om er alles aan te doen in het vizier te komen van hun belagers, de wolven, de beren, de mensen, de trucks. Het lijkt wel of zij soms wachten om hun noodlot te ondergaan en dan maar kijken met die aandoenlijke blik.
Misschien denken zij wel “ach wij zijn met zovelen, als er één geraakt wordt zal ik het wel niet zijn, en als ik het wel ben dan merk ik het niet”. Hun houding heeft niettemin toch succes. Er leven nog steeds kuddes van dieren van meer dan 60.000 stuks en dat kan je van hun dierlijke belagers, de wolven, de beren, de wolverines niet zeggen. Alleen de mens overklast de Caribou’s in aantal en juist de mens blijft ook in Alaska in aantal groeien. Eens zal de draagkracht van de Caribou herds niet meer veerkrachtig genoeg, of toch, zullen wij veerkrachtig genoeg zijn om onze jacht bedreiging te temperen.
Musk Oxen zijn geen ossen, maar een groot soort oer schaap, dat er niettemin zeer vervaarlijk uitziet. Het is een soort bulldozer, een soort neushoorn, en schijnt onoverwinnelijk. Maar schijn bedriegt. Zij zijn zeer kwetsbaar. Zowel de Wolf als de Beren als de mens weten jacht op de Musk Oxen te maken en met succes. Om dat te voorkomen blijven deze Oxen in een soort kraal dicht tegen elkaar liggen. Ze lijken dan nog veel imposanter en ze hopen zo dat roofdieren van een aanval afzien. Die kraaldrang is zo groot dat de pasgeborenen ook streng binnen de kraal moeten blijven. Jagers mogen deze dieren overigens slechts zeer gelimiteerd afschieten.
Wij troffen er het verdrietige beeld aan dat een pasgeboren kalf om welke reden dan ook niet in die kraal was gebleven. Dan wordt het onmiddellijk opgegeven. Het zat slechts op 50 meter van de kraal. Het was -20° Celcius het blaatte regelmatig, het hielp niets. De Musk Oxen mogelijk inclusief de moeder keken niet op of om en de kleine had niet de moed naar de groep toe te lopen. Dit duurde twee dagen. Wij hadden chauffeurs gevraagd een noodoproep om hulp te doen. Toen wij weg gingen lag het jong er bewegingloos bij. Echter in Gold Foot hoorden wij dat de Wild Life Refuge een reddingsoperatie aan het organiseren was. De Musk Oxen zijn kudde dieren met vernietigende eigen regels. Iedere afwijking van de regel wordt zonodig met de dood bestraft. Er zijn ook maar weinig Musk Oxen over.
Groeten van Rika en Harry Houthuijsen
