Daar sta wij dan met onze voeten stijf verankert in de wilde natuur. De statieven met camera’s in de grond gedrukt dwars door de begroeiing heen. Alles om ons heen. 40 kilometer voor, achter en opzij een door eeuwen gevormd natuurlijk landschap van bergen, rivieren, hoogvlaktes, bossen en eeuwige sneeuw. De stilte ademt ongereptheid, de omgeving zuivert de ogen, de ruimte overweldigt het gevoel, de kleuren en landschapslijnen brengen het innerlijk in evenwicht. Daar staan we dan en we laten ons opnemen in het moment van staan, in het moment van de voortbewegende natuur, die door niemand is te stoppen.
Dat gevoel overvalt ons telkens weer als wij in onze Alaska reis zo’n natuurlijk moment meemaken en het landschap ons verovert. Meestal komen die momenten onverwacht. De ochtendstond en het vallen van de avond dragen het meest bij in de landschapvertoningen. Slecht weer met heftige wolkpartijen boven het water laten ons klappertanden, niet alleen van de kou, maar ook van de overweldigende indruk, die de combinatie van weer en landschap achterlaat.

Verveelt dat Alaska toeren nooit? Vragen veel mensen ons. Nee! Is steevast het antwoord. Naast de diversiteit in landschap en de uitgestrektheid van het land (twee derde Europa) zijn het vooral de emotie vullende indrukken die ons innerlijk beïnvloeden en die onze geest zuiveren en vullen met nieuwe kracht.

Daar hebben wij even het gevoel dat wij aan de rand van het paradijs mogen vertoeven en uit mogen kijken op het beloofde land.

Uiteindelijk zullen wij het achterlaten om opnieuw onze ziel en zaligheid te storten in onze westerse wereld, die al zolang dat paradijselijk gebied heeft verlaten.

Het dagelijks leven grijpt je dan weer aan en grijpt weer in op je denken. Soms als je even de beelden terug laat komen ga je voor een moment weer op reis naar die plek waar je voeten 40 kilometer voor je, achter je en opzij aaneengesloten onaangetaste natuur vinden.