De Mount Mc Kinley, de Zonnekoning en de kraanvogels.

Alaska kende een slecht voorjaar en een slechte zomer. Toen wij in juli arriveerden kregen wij van de Alaskanen die wij spraken te horen, dat het weer nog nooit zo slecht was geweest. 38 dagen regen achter elkaar had de Alaskanen deels opstandig en deels  murw gemaakt. Wij stelden ze gerust. Wij brengen het mooie weer van Nederland mee, dus nu moet het beter gaan. Onze gedurfde uitspraak ging werken.
In Kodiak hebben wij op enkele dagen na goed weer gehad. Na de vier weken Kodiak ging de weersverbetering op het vaste land door. Begin september is de zon gaan schijnen en heeft het tot nog toe vol gehouden. Dat is zeer vreemd want september is toch echt een regen maand en nu heeft het in september nog niet geregend.

Wij hadden het plan na Kodiak, Denali te bezoeken om nog wat meer foto’s en videobeelden te maken van het bronsten van de elanden. Daarnaast leek  het ons ook een mooie gelegenheid om de Mount Mc Kinley  met herfstkleuren op de plaat vast te leggen. Wij hebben die opnamen van die machtige berg (6200 meter hoog en sneeuwvelden van 2000 meter tot 6200 meter ) van verschillende posities kunnen nemen.

Het Zuidwesten (Petersville road)

Het Zuidoosten (View Point south Parks Highway)

Het Noordoosten (Denali Highpass)

En tot slot het Noordwesten (Denali Kantishna road bij WonderLake)

Wij kregen door toeval de gelegenheid om één van onze laatste dagen Denali weg naar Kantishna met de eigen camper te mogen rijden. Wij besloten dit te doen en de zonsondergang aan de noord kant van de berg te gaan vast leggen. Wij hadden al eerder een bijzonder beschut meertje langs de weg gezien die ook bij avondwind, die meestal optreed, een mooie reflectie zou kunnen geven. Het was zeven uur toen wij daar aankwamen. Snel onze camera’s opgesteld ingeregeld en vervolgens genieten van de komende zonsondergang, het kleurenspel op de grote berg en de wisselende reflecties in het water. Geen mens in onze omgeving. Wij voelden ons één worden met de zonsondergang. Rika en ik hoorde ineens inde verte het geluid van honderden, duizenden kraanvogels, die een soort angelus kraaiden.

Eerst dachten wij dat ze ergens op de grond waren geland, maar ineens kreeg ik een groep van de vogels in het vizier van de camera. Zij vlogen langs de flanken van de Mount Mc Kinley en cirkelden in grote bogen hoger en hoger. Het leek wel een soort dankdans voor de grote berg voor het mooie verblijf in dit bijzondere land. Na de cirkels vlogen ze oostwaarts langs de besneeuwde toppen van de Alaska Range, die de Mount Mc Kinley omgeven. De grote zwermen vonden de vlieglijn terug en zetten hun pelgrimstocht naar het zuiden ogenschijnlijk voort.

Nog geheel overrompeld door dit bijzondere schouwspel,  keek onverwachts de bijna volle maan over de toppen van de besneeuwde bergen . De kraanvogels hadden hun route vastgelegd en lieten zich niet afschrikken. Zij vlogen boven de bergen uit dwars door de maan heen of boven de maan uit, met telkens hun wonderlijke gekraai.  De kranen zang voor Mc Kinley, voor de maan voor de zonsondergang en voor ons. De emoties in dit zo verlaten land,waar wij gedrieën stonden, hadden ons volledig in de greep en het zou nog lang duren, voordat wij die emoties hadden verwerkt.

Ja er is soms nog echt leven in de natuur.  Als je zoekt kan je het soms vinden.