Het is nu begin september en de poolberen zijn in grote getale rondom het eiland aanwezig. De grootste concentratie bevindt zich op de gravel bank vlak voor het eiland. De vaststelling tot bedreigde diersoort lijkt hier niet op zijn plaats. Wij hebben nog nooit zoveel beren zo dicht bij elkaar gezien. Op sommige plekken van de gravelbank zie je wel 8 beren tegelijk. Moeders met cubs, mannetjes en juveniles dwars door elkaar heen. Ogenschijnlijk gaat het er vreedzaam aan toe. Gevechten zien wij niet; alleen af en toe een grote mond open doen naar elkaar schijnt voldoende te zijn om de juiste hiërarchie te kunnen handhaven.
Allen hebben het
grote poolijsveld verlaten en de oversteek gemaakt naar het kleine Barter Island, dat vlak voor het vasteland van Alaska ligt.

Lees verder →

Oh Island close to Ice
Eternal wilderness Paradise
Just to feel how the edge of the world
Touches the frozen history pearls

Kaktovik brengt je tot bezinning.
Als je,aan de rand van de gestreste westerse beschaving, wordt gedropt in een dorp op Barter Island, een eiland van Alaska, dat ligt in de onmetelijke Artic Ocean, start het bezinnen onmiddellijk.

Lees verder →

De Dalton Highway in wintertooi. De barre koude verstijft het land. De ijskristallen spatten in schitterende patronen over de weinige niet besneeuwde asfalt plekken.

Elke flinterdunne struik is verstevigd met ijskristallen, die de struiken recht overeind doen staan. Oneindige witte vlaktes met in het midden de grijs zwarte streep van de Dalton Highway, die zich vlak voor onze camper uit spreidt, tot het enige stukje bereidbare land.

Lees verder →

Paul Simon schreef in de tachtiger jaren het lied “fifty ways to leave you lover”.

Elk jaar als wij onze beer watching doen en de machtige Kodiak beren grote aantallen vis aan de kaak slaan, speelt deze song door mijn hoofd. Paul Simon beschreef maar een paar manieren om van je relatie af te komen. In deze reportage laten wij zeker 15 beren-visvangst-manieren zien. De beer is wat dat aangaat creatiever dan Paul Simon. Sommigen zijn goed voor een jackpot.

De jack pot is voor de Kodiak beren altijd aanwezig. De immense hoeveelheid vis maakt hier een tijdelijk leven in “Luilekkerland”. De in augustus al plomprond gevormde berenbuiken vervormen de meeste beren tot  lobbissen van ongehoorde grootte. Zij winnen zeker geen schoonheidswedstrijd. Meer een obesitas award.
Lees verder →

Daar gaan we dan. Op 2 mei zet onze camper koers in noord noord westelijke richting De Dalton highway op richting de Noordpool. Bij Fairbanks waar wij vertrekken en nog vol zitten van de uitgebreide zondag brunch in het pumphouse, begint de winter zich terug te trekken. Maar wij trekken noordwaarts de koude tegemoet. Wij moeten rekening houden met koning winter, met de vorst der vorsten en dan is een beschaafde camper voor zomers gebruik toch een beetje te weinig aangepast.

Lees verder →

De lucht helder blauw, een ijzige temperatuur en een overvloed aan onbevlekt wit. De Atigun pas geeft ons een beeld van de zuiverheid die wij vanaf de Brooks Range tot aan de bevroren Artic Ocean zullen tegenkomen.                   Lees verder →

Wij gingen naar het noorden om iets te zien van de “migration” van de Caribou’s en inderdaad hebben wij veel Caribou’s gezien. Niet die immense kuddes maar wel een karavaan van trekkende dieren. Wij kregen er nog een bijzondere ontmoeting bij. Enkele groepen “Musk Oxen”.Twee dieren waarvan wij nog steeds sterk van onder de indruk zijn. Beide met een bijzonder gedrag en beide hebben ook iets meewarig iets noodlottigs. De caribou is een hertensoort, die in Alaska in grote kuddes voorkomen. Het is ook echt een kudde dier. Zij kunnen tegen extreme koude kunnen zware winters overleven en weten de grootste sneeuwvlaktes moeiteloos te doorkruisen.
Lees verder →

Weer staan wij, mijn echtgenote Rika, mijn zwager Piet en ikzelf, op de drempel van een verkleedpartij. We trekken de beschaving, de hysterische drukte, de bemoeizucht, de TV verslaving, de pietluttigheid, de financiële kopzorgen en de decadentie van de westerse maatschappij uit, en doen een paradijselijk kostuum aan.

Lees verder →

Daar sta wij dan met onze voeten stijf verankert in de wilde natuur. De statieven met camera’s in de grond gedrukt dwars door de begroeiing heen. Alles om ons heen. 40 kilometer voor, achter en opzij een door eeuwen gevormd natuurlijk landschap van bergen, rivieren, hoogvlaktes, bossen en eeuwige sneeuw. De stilte ademt ongereptheid, de omgeving zuivert de ogen, de ruimte overweldigt het gevoel, de kleuren en landschapslijnen brengen het innerlijk in evenwicht. Daar staan we dan en we laten ons opnemen in het moment van staan, in het moment van de voortbewegende natuur, die door niemand is te stoppen.
Lees verder →